Witam, czy ktoś byłby tak miły aby zerknąć na ten tekst już przetłumaczony i ew.coś mi zasugerować (tłumaczenie ang-pol)? Jest w nim wiele rzeczy, które nie brzmią zgrabnie,ale nie mogę już nic nowego i świeżego wymyślić w tym temacie...
All countries which join the European Union do so for a mixture of reasons. This mixture varies from member state to member state. Domestic opponents of their country’s membership in the European Union are always understandably eager to claim that promised advantages have not come to fruition once their country has joined the Union. This is as true for Poland as it is for the United Kingdom. Indeed, there are striking similarities between the domestic debate on European issues in Poland and that in the United Kingdom.
Among the cocktail of motives which made Poland decide to join the EU earlier this year are two which are particularly relevant to the subject of this paper, namely the desire for security and the desire to exercise influence in important fora of decision-making when matters of vital national interest are being discussed. These two considerations clearly converge in the case of Poland’s and the European Union’s future relations with Russia, but they are distinct and merit brief separate consideration.
The majority of those countries which joined the European Union earlier this year have pursued over the past decade a ‘twin-track’ approach to embedding themselves in European institutions. On the one hand, they have their military security as being furthered by their membership of partnership for peace ( PfP) and subsequently NATO. The membership of the European Union was seen as an appropriate political complement to an anyway evolving and changing European realities. Essentially, the 15 existing member states were happy to accept Poland and its neighbours as new members of the Union because they shared this analysis. Military and political integration were explicitly seen in Western European capitals as proceeding hand in hand, as reinforcing each other and as contributing in combination to more stable and secure Central Europe.
-----------
Wszystkie kraje przyłączając się do Unii Europejskiej robią to z różnych przyczyn. Powody te są różne od kraju do kraju członkowskiego. Krajowi oponenci członkostwa ich państwa w Unii Europejskiej są zawsze zrozumiale skorzy, aby twierdzić, że od momentu wejścia do Unii obiecane korzyści nie spełniły się. Jest to prawdą zarówno w Polsce, jak i Wielkiej Brytanii. I rzeczywiście, istnieją uderzające podobieństwa pomiędzy krajowymi debatami nad sprawami europejskimi w obu tych krajach.
Pośród mieszanki powodów, które skłoniły Polskę do decyzji o przystąpieniu do UE na początku tego roku są dwa szczególnie ważne dla tematu tego artykułu, mianowicie pragnienie bezpieczeństwa i chęć uzyskania wpływu na ważnych gremiach decyzyjnych, kiedy dyskutowane są istotne interesy narodowe. Te dwa czynniki niewątpliwie skupiają się na sprawie przyszłych relacji Polski i Unii Europejskiej z Rosją, ale wymagają one krótkiej, osobnej refleksji.
Większość krajów, które przyłączyły się do Unii Europejskiej na początku tego roku przez ostatnią dekadę prowadziło dwutorową ścieżkę włączania się w instytucje europejskie. Z jednej strony, są one militarnie bezpieczne będąc wspieranymi przez członkostwo w “Partnerstwie dla Pokoju” (PfP) i później przez NATO. Członkostwo w Unii Europejskiej było postrzegane jako odpowiednie dopełnienie i tak rozwijających i zmieniających się europejskich realiów. Zasadniczo, 15 istniejących krajów członkowskich chętnie zaakceptowało Polskę i jej sąsiadów jako nowych członków Unii, ponieważ podzielało to zdanie. Militarna i polityczna integracja były wyraźnie widoczne w stolicach Europy Wschodniej jako przebiegające razem, wspierające się wzajemnie i współpracujące w połączeniu z bardziej stabilną i bezpieczną Europą Centralną.