Proszę o przetłumaczenie tego tekstu ponieważ potrzebuje jego angielska wersję a tłumaczenie Go przerasta moje możliwości. Z góry dziękuję.
Okruchy z historii szkła
Szkło jest tajemniczą, urzekającą substancją mineralną, której ślady archeolodzy raz po raz znajdują podczas prac wykopaliskowych. Na odnalezionych fragmentach i zachowanych przedmiotach można prześledzić rozwój technik szklarskich na przestrzeni minionych epok. Świadczą one o rozwoju kulturowym człowieka, o jego upodobaniach i poszukiwaniach.
Kruchość, ciągliwość, zdolność skupiania i przepuszczania światła oraz możliwość różnorodnego zabarwienia masy to cechy od razu kojarzone z tym materiałem. Jego wytwarzanie, przez długie wieki spowite tajemnicą, przypomina techniki alchemiczne; mówi się, że substancja ta jest połączeniem trzech elementów: powietrza, ognia i ziemi.
Ponad pięć tysięcy lat temu tajemnicę szkła odkryli Fenicjanie, w rejonie Morza Śródziemnego. Największym osiągnięciem w historii szklarstwa było wynalezienie w I wieku p.n.e. piszczeli szklarskiej, czyli metalowej rurki z ustnikiem służącej do dmuchania szkła. Od tamtej pory w sztuce szklarskiej właściwie niewiele się zmieniło. Do czasów średniowiecza sztuka wytwarzania szkła rozprzestrzeniła się po Europie i dotarła także do Polski.
Jak dokładnie robimy szkło?
Obecnie szkło produkuje się w hutach szkła. Do produkcji szkła niezbędne są: piasek kwarcowy, alkalia, drewno oraz woda. Surowce szklarskie po odważeniu i zmieszaniu zasypuje się do pieców szklarskich rozgrzanych do temperatury 14[tel]stopni Celsjusza i wytapia się masę szklarską. Z masy tej formuje się odpowiednie wyroby poprzez prasowanie, ciągnięcie, walcowanie, wydmuchiwanie lub wytłaczanie w formach.