Tak jak zostało to już zauważone - ciężko jest wytłumaczyć coś pisemnie, gdy powinno się przede wszystkim mówić i słuchać.
Może jednak pomoże Ci jeszcze taka wskazówka: musisz zdać sobie sprawę z faktu, iż dźwięki j. angielskiego (wszystkie samogłoski i prawie wszystkie spółgłoski) są inne (niektóre mogą się wydawać podobne, ale zapewniam, że są inne) niż te, które mamy w naszym ojczystym języku.
Problem przez Ciebie poruszony dotyczy spółgłoski [t]. Nasze polskie "t" produkowane jest na tylnej części górnych zębów (siekaczy), podczas gdy w j. angielskim język dotyka nie zębów, lecz tzw. "wyrostka zębodołowego" znajdującego się tuż za dziąsłami siekaczy. Innymi słowy, angielskie [t] należy do spółgłosek dziąsłowych i wytwarzane jest w pewnej odległości od zębów.
* Spółgłoska ta jest również aspirowana powietrzem, czyli podczas jej wymawiania wydobywa się dodatkowy strumień powietrza (brzmi to tak jak gdyby chciało się powiedzieć 'ts' lub 'th' - niewielki 'wybuch' powietrza staje się elementem spółgłoski), choć ten aspekt nie jest teraz tak ważny jak wspomniane "miejsce powstawania" [t].
Mając na uwadze ten fakt, i potrafiąc samemu wytworzyć omawiany wyżej dźwięk - spróbuj teraz wypowiedzieć słowo "treasure" nie myśląc o żadnym "czr..." itp. Skup się na angielskim [t] z 'cofniętym' językiem, a efekt pojawi się sam.
* przy "sure" podobnie - język znajduje się w znacznej odległości od zębów, stąd to specyficzne brzmienie.
Pozdrawiam i polecam zaznajomienie się z dowolnym podręcznikiem o fonetyce angielskiej.