Czasowniki regularne w języku angielskim

Zapewne przynajmniej część z naszych czytelników i czytelniczek już wie, że czasowniki angielskie można podzielić na regularne i nieregularne. Ta cecha czasownika jest bardzo ważna przy budowie niektórych czasów oraz struktur gramatycznych — musimy wiedzieć, jak utworzyć poprawną formę czasownika, właściwą dla danej konstrukcji.

Czasowników nieregularnych w języku angielskim jest kilkaset (najczęściej źródła podają liczbę około dwustu czasowników w częstym użyciu), co jest zmorą osób, które uczą się tego języka. Jednak, co nie mniej ważne, czasowników regularnych jest znacznie więcej, i tego trzymajmy się jak tonący brzytwy! To jest naprawdę dobra wiadomość.

odmiana czasowników regularnych

Kiedy już ustalimy, że poznany właśnie czasownik jest regularny, możemy odetchnąć z ulgą. Uff, nie trzeba niczego (no, prawie...) uczyć się na pamięć. Do zapamiętania jest tylko to, że we wszystkich konstrukcjach, gdzie wymagana jest inna forma niż bezokolicznik lub -ing, do czasownika regularnego dodamy końcówkę -ed (lub, zależnie od pisowni, -d).

Dobrą wiadomością jest fakt, że w przypadku czasowników regularnych, formy past simple (tzw. druga forma) i past participle (tzw. trzecia forma) są takie same!

Zobaczmy:

Przygotowaliśmy osobną stronę z pełnymi odmianami ponad 1500 czasowników regularnych, która pokazuje, jak wyglądają w poszczególnych czasach.

Osoby, które zaczynają uczyć się języka angielskiego i na dość wczesnym etapie nauki dowiadują się o podziale na czasowniki regularne i nieregularne, chciałyby koniecznie wiedzieć — czemu właściwie nie można się dziwić — jak rozpoznać, że czasownik jest regularny lub nieregularny.

jak rozpoznać angielski czasownik regularny

Być może kogoś zawiedziemy tą informacją, ale nie ma niestety zasady, według której — przyglądając się czasownikowi w podstawowej formie — rozpoznamy, czy jest regularny czy nie.

Kiedy poznajecie nowy czasownik, trzeba spojrzeć do słownika (lub oczywiście na naszą stronę), gdzie powinna być stosowna informacja. Innym źródłem informacji jest oczywiście nauczyciel czy nauczycielka.

Do czasowników regularnych należą przykładowo:

Spójrzcie, jak odmieniają się powyższe czasowniki:

druga i trzecia forma czasownika regularnego — pisownia

Dodając końcówkę -ed lub -d należy pamiętać (to jedyny haczyk) o kilku zasadach pisowni.

Zastanawiacie się być może, dlaczego podajemy dwie wersje końcówki: -ed lub -d. Od tego zatem zacznijmy.

Końcówkę -ed dodajemy do większości czasowników:

Nie rozpędzacie się jednak zbytnio, np. tutaj:

To jeden z wyjątków. Jeśli czasownik w podstawowej formie kończył się na literę -e, dodajemy do niego tylko końcówkę -d:

A teraz pozostałe wyjątki, żeby nie było nudno.

1. y zamieniamy na i

   Jeżeli czasownik kończy się na literę -y po spółgłosce (np. -dy, -ry), zanim dodamy końcówkę -ed, y zamieniamy na i.

   playstudy	»	playstudied
   playcry	»	playcried
   playworry	»	playworried

2. Podwajamy ostatnią spółgłoskę w wyrazach jednosylabowych

   Jeżeli czasownik składa się z jednej sylaby, a na końcu ma spółgłoskę + samogłoskę + spółgłoskę, przed dodaniem końcówki -edpodwajamy ostatnią spółgłoskę. *

   playstop	»	playstopped
   playbeg	»	playbegged
   playban	»	playbanned

   * zasadzie tej nie podlegają czasowniki zakończone na w lub x, czyli czasownik tow (holować) w Simple Past ma formę towed, a czasownik tax (opodatkować) - taxed.

3. Podwajamy ostatnią spółgłoskę w wyrazach dwusylabowych

   Jeżeli czasownik ma dwie sylaby i druga sylaba jest akcentowana, a na końcu jest spółgłoska + samogłoska + spółgłoska, przed dodaniem końcówki -ed podwajamy ostatnią spółgłoskę.

   playprefer**	»	playpreferred
   playoccur	»	playoccurred
   playregret	»	playregretted

   ** Dla porównania: czasownik happen też ma dwie sylaby, a na końcu spółgłoskę + samogłoskę + spółgłoskę
   (p + e + n ), ale ponieważ akcentujemy w nim pierwszą sylabę, nie podwoimy ostatniej spółgłoski przed dodaniem końcówki czasu przeszłego. W tym przypadku dodajemy tylko -ed i otrzymujemy formę happened.

Już słyszymy szum marudzenia przed monitorami, ale zapewniamy Was — to jest naprawdę materiał do bezbolesnego opanowania!

druga i trzecia forma czasownika regularnego – wymowa

Jeśli myślicie, że nie musicie uczyć się zasad pisowni, bo... tu następuje długa lista wymówek, począwszy od tego, że kto to dzisiaj w ogóle coś pisze, a jak już pisze, to pisownię sprawdzi mu komputer — nie zamierzamy wyprowadzać Was z błędu.

Póki co jednak, wymowy Wam nikt na bieżąco nie poprawi, więc jeśli liczycie na to, żeby słuchacz Was zrozumiał, musicie zapamiętać poniższe dobre rady:

Przede wszystkim, końcówki -ed nie czytamy, jakby była osobną głoską. Uwierzcie nam, nie tylko nauczycieli bolą uszy, gdy słyszą potworki typu kukyd, lukyd, czekyd — domyślacie się, że chodzi o cooked, looked i checked, tak?

Aby wymówić czasownik z końcówką -ed poprawnie, trzeba tę końcówkę „ściągnąć” z formą podstawową:

W trzech przykładach powyżej, forma podstawowa zakończona była bezdźwięczną spółgłoską, w tym przypadku k. Dlatego końcówkę -ed/-d usłyszymy jako t.

Gdy czasownik (w wymowie!) kończy się na spółgłoskę dźwięczną, np. r, z, d, n, końcówka -ed/-d będzie czytana jak d:

Jedynym przypadkiem, kiedy języki mogą sobie pofolgować i przeczytać -ed/-d jak ulubione przez wielu yd, są czasowniki zakończone w formie podstawowej na d lub t. Wtedy ściągnięcie końcówki byłoby językową ekwilibrystyką, zatem yd jest jak najbardziej poprawne, np:

kiedy używamy czasowników regularnych

Formy czasowników regularnych, które wymagają końcówki -ed/-d, czyli past simple i past participle, mają dość szerokie zastosowanie. Spójrzcie teraz na kilka przykładów, w których użyte są czasowniki regularne z końcowką -ed/-d.

Oczywiście, powyższe struktury nie są zarezerwowane dla czasowników regularnych. Również czasowniki nieregularne mogłyby być użyte w takich zdaniach, gdyby zmienić ich treść. Czasownikom nieregularnym poświęciliśmy osobną zakładkę.